Haust í Þingholtunum
Það komst eitt sinn kenning á sveim
um kyrran og laufgrænan heim.
Af rigningum barið
er reynitréð farið
að ryðga í fræðunum þeim.
Grjót. Mosi. Vatn.
Grjót. Mosi. Vatn.
Vatn. Mosi. Grjót.
Grjót. Vatn. Mosi.
Mosi. Grjót. Vatn.
Vatn. Grjót. Mosi.
Mosi. Vatn. Grjót.
Land, okkar land.
Ljóðið um hjartapuntinn
Hvers vegna nefnir enginn hjartapuntinn
sem bara vex í Grafarvogi?
Það hvín oft í stráum
og grösum í sveitinni.
Hlustum frekar á hjartapuntinn
sem hvergi vex nema í Grafarvogi.
Við gætum átt svo góðar stundir.
Förum og leitum að hjartapuntinum
sem bara vex í Grafarvogi.
Sumar á landinu bláa
Sjá, lúpínan blánar við brún
því bærilegt samband á hún
við gróðursins höfund
– en grænir af öfund
hér gerast nú dalir og tún.
aðalbláber
gæti verið ágætis titill á ljóði!
Og þetta er þá afrek mitt í dag:
Ég hef plokkað orðið aðalbláber upp úr bók.
Ég veit það má finna bláber
í öðrum verkum. Og kannski
grunar mig líka mun handan orða
þótt ég komi hvorki fyrir mig bragði né lit.
Ekki verður aðalbláberið
aðalbláber eitt og sér.
aðalbláber. Alltaf skal mínu óviti
heppnast að slíta orðin úr samhengi.
En hver eru vensl mín við þetta?
Gegnum hana mömmu?
Já, gegnum hana mömmu.
Stundum á haustin tíndi hún berin fyrir vestan.
það er freistandi að skrifa: hún las, en
hún tíndi berin á æskustöðvunum fyrir vestan.
Aðalbláber náttúrunnar spruttu
eflaust í öðrum landshlutum
og þau vekja ekki áhuga minn.
Enda hef ég fátt að gera við heiminn
þarna úti. Og minna við samheiti.
En dugar aðalbláber sem líking
í sambandi okkar mæðgina?
Var ég aðalbláberið hennar?
Nei, ég mun aldrei framar yrkja ljóð.
Mér líður ekki einsog.
Nú reyni ég að einbeita
mér að lestrinum, nei, ég les ekki meir.
Undir hamrinum
Eitt hægt skref.
Annað.
Hægt skref.
Eitt. Og annað.
Eitt.
Og annað.
Þar til undirförul skriðan
nær ekki lengur til mín
með efasemdir og hrakspár.
Við hamarinn lít ég fyrst upp.
Skáhallt út úr berginu
teygir sig hvít hönd
og blessar yfir mig:
Klettafrúin.
Ég þakka lífinu.
Tvístígandi þakka ég lífinu hvert skref.
Vísur um vetrarblóm
Vorið sýnir vinarþel
með vetrarblómi.
Losar mig úr læstri skel
og leiðans tómi.
Eftir langan mæðumel
sést mikill ljómi.
Vorið sýnir vinarþel
með vetrarblómi.
Haust í Reykjavíkurskógi
Allir eiga sér eftirlætisfugl.
Reynitréð nefnir engan
en þrösturinn kemur til greina.
Sambrýnda konan
Segjum brúnirnar hennar dökku:
Örninn í uppstreymi ennis.
En hvaða mófugl hefur þá orpið þessum augum?
Flugatvik í Dyradal
Hrafn átti við mig nokkur krunk
í Dyradalnum.
Hann uppi í klettunum.
Ég niðri á göngustígnum.
Allt í einu steypti hann sér af syllunni
flaug í áttina til mín, fór
hring í loftinu, sneri
kviðnum upp, opnaði gogginn.
Opnaði gogginn og gleypti loftanda.
Gleypti loftanda.
Það skil ég heima
þegar ég fletti upp í gamalli bók
sem útskýrir atferli hrafna.
Bjargfuglinn
Á syllu sem var ekki neitt neitt.
Þar sat langvían.
Perulaga egg langvíunnar
snýst um sjálft sig
stjaki einhver við því.
Veltur ekki svo glatt fram af brúninni.
Það má aðlagast umhverfinu.
Með tíð og tíma má aðlagast umhverfinu.
Reykjavíkurannáll
Alvörugefinn var hann
þessi nýliðni vetur.
Stundum mátti þó kætast í myrkrinu.
Snemma morguns í desember
barst mér til eyrna lóusöngur
ofan úr tré
við Gunnarsbrautina.
Allan þann dag
leið mér töluvert betur.
Mig grunaði auðvitað starrann.
Engar heimildir geta þess að hann
kveði burt snjóinn og leiðindin.
Merkilegt samt
hvað þykjustan getur.
Horft til himins af planinu hjá sjúkraþjálfaranum
Mér heyrðist hálfvegis klappað
uppi við þakbrún
þegar ég gekk yfir planið til sjúkraþjálfarans.
Eitt augnablik sá ég dúfur flögra í hring
og hverfa.
Einu sinni var ég alltaf dúfa.
Einu sinni flaug ég alltaf um í hóp.
Ég man ekki nákvæmlega hvað gerðist svo.
Ég veit bara að núna er ég á leið í sjúkraþjálfun
með stífan olnboga
eftir líf og starf við eitthvað annað.
Skoðunarferð um nágrennið
Má ég kynna ljótustu blokkina
í ljótasta hverfinu
ljótustu
ljótustu blokkina.
Á annarri hæð býr maður með finkur
sem tísta og syngja
ótal finkur sem tísta
og syngja
og tísta
í ótal búrum
í heilu herbergi.
Ég hef hitt þennan mann.
Hann sat við næsta borð
og hafði fengið sér bjór
en ég trúi honum samt.
Í ljótustu blokkinni
í ljótasta hverfinu
býr sá
sem á
herbergi fullt af finkum.
sunnudagsfeðgar
dugar öskjuhlíðin sem ísland
og náttúra? ég spyr. sjáðu
fuglinn, segi ég upphátt við drenginn
sem lítur á mig með hvað? á vör.
gláptu ekki hingað, þú ert
barn og enginn hvolpur
átt hvorki að vakta puttann
né kvíslgreina stöðugt
vísifingursorðin.
það er lóa, manstu
í vísnabókinni, lóa!
og lóan hún söng dirrindí
hjá skáldinu, en sumir
hallast að öfugum tvílið.
margur daninn gisti hér lengi
án þess að læra íslensku
og um kjörlendi kana þarf ég ekki að fjölyrða.
spurðu því ekki hvaðan
þessi sumargestur komi eða hverjir
fyllist heimþrá
þegar hann syngur.
við getum hampað bæði vísnabók og tungu
eignað okkur hlíð og söng og fugl.
Hækusyrpa um fugla
Suðrið færir mér
vorið kátt með fjaðraþyt
hrossasælugauks.
Kötturinn eltir
svartþröstinn kringum runnann.
Ég elti köttinn.
Í eyrað berst krí.
Söngvakeppni evrópskra
varpstöðva hafin.
Frelsarann trompar
flórgoðapar sem taktvisst
dansar á vatni.
Alltaf jafn óvænt
fýkur Máríuerla
í blankalogni.
Súla í kasti.
Ég á mínum daglegu
hugmyndaveiðum.
Hér í Corfino
gladdi það mig að haninn
gól á íslensku.
Starrinn í trénu
hermir eftir lóusöng
á svarta morgni.
Hér lengir daginn
og um leið vaknar flugþrá
á suðurhveli.
Snjór yfir öllu
og ekki létt að eygja
hvítu hrafnana.
Fuglaskrúð
Við fjörð einn er fuglaeyja
sem fólk segir gróðurskrúð
þar líkt og við Laugaveginn
er lundi í hverri búð.
Ég fjölbreytni sé og fýla,
mitt fiðraða skyldulið,
og súlu í kasti knúsa
uns kemst hún í næturfrið.
Svo fuglarnir ráði ríkjum
má reka burt karl og hrút
en seint bætir fólkið fyrir
þá fogla sem dóu út.
Samræða á degi ljóðsins
Mér finnst eins og ég hafi verið fugl
í fyrra lífi. Fugl.
Þú ert sami sveimhuginn og hefur ekkert breyst.
Fugl. Himinn. Frelsi.
Bla, bla, bla!
Kannski var ég ekta landnámshæna, ha?
Kannski varstu akurhæna. Plaff, plaff, plaff!
Mér finnst eins og ég sé ennþá ég
í fyrra lífi. Fugl. Ég er kíví-
fugl. Ég er mörgæs.
Ég er eimönd.
Ég er kakapúi.
Ég er kasúi, emúi, strútur.
Ég er nandúi. Fugl.
Ég er fugl. Ég er fugl. Ég er fugl.
Tvær vorvísur
Ekki held ég hætt við því
að hríslur neinar bogni;
viðra tíu tásur í
tveggja stafa logni.
Oná tjörn nú áðan var
allt á fullu spani;
ljótir andarungar þar
eltu hvíta svani.
Mýrisnípa
Mýrisnípa flæmist
undan mér í votlendinu
ég hrekk við
og heyri
ýmist hrellingu fugls og kvak
eða hjartslátt í brjósti mér.
Sumarnótt við þjóðveginn
Stopp var stationbifreið
um stund í vegarbrún.
Þá gat miðað maður
s
em mændi út á tún.
Blundað var á bæjum
þótt byssa segði ræs.
Enginn virtist vera
að vakta sparigæs.
Óljós gæs hlaut örlög
sem aldrei skildi hún.
Stopp var stationbifreið
um stund í vegarbrún.
Eilítið um smáfugla og páfugla
Ef smá fugl hér smælandi sá fugl
um smáfugl oft hugsaði þá fugl.
Eitt er að þrá fugl.
annað hvað má fugl.
Hvað á fugl að gera sem páfugl?
Fuglarvísur í bústaðnum
Skógarþröstur kringum kjarr
krafsar einsog mýslan
uns á grein hann ber sitt barr
blessuð hrísihvíslan.
Hrossagauk ég hrek í rugl,
hann er stressuð týpa.
Mér er kærri friðsæll fugl
fjarlæg mýrisnípa.
Þó svo veður komi kyrrt
kvikstélurinn fýkur
fær upp margan molann hirt
máríerlu líkur.
Fuglamergðir margir sjá,
meira aðrir greina
telja þrúfutittling grá-
tíslu klára’ og hreina.
Út til hliðar held ég mér
hrekkjum orðinn vanur
oft er víst í veröld hér
vatnarjúpan svanur.
Falleg nöfn með fögrum hljóm
fuglar einatt bera
ekkert nema nöfnin tóm
nokkrir reynast vera.
Aldrei sjá nú augu mín
oní skurði fara
lækjarkráku, keldusvín
kofra, rindilþvara.
Fjölda nafna fugl oft ber
flúgandi um sveitir
man svo einn með sjálfum sér
sjaldnast hvað hann heitir.
Fuglavísur í Göttingen
Milli trjánna skjórinn skýst
skrafar margt við heiminn.
Ég sit kjur en jörðin snýst
jákvæð mjög og dreymin.
Svartþröst einn með gulan gogg
garðálfarnir mana.
Ég les mæðið moggablogg
mest af gömlum vana.
Flotmeisan sem fræið tók
fer og kemur aftur.
Ég held að með bók og bók
berist undrakraftur.
Krákan iðkar krákuhopp;
krákustígagaman.
Ég á rauðu stend oft stopp,
stundum dögum saman.
Kirsuberin borða enn
brúnu gráspörvarnir.
Ég græt einn því innri menn
úr mér virðast farnir.
Yfir mæninn margoft sjást
múrsvölungar þjóta.
Ég með hægð vil hafa ást
heima til að njóta.
Þegar frelsið flýgur greitt
fagurt er í heimi.
Ég flýg sjálfur naumast neitt
nema þá mig deymi.
Krákur í Göttingen
Fugl sem ekki þekkir þú
þörf er á að nefna.
Einhver corvus krunkar nú.
Kannski það sé hrefna.
Öruggt heiti eða nafn
er svo gott að hafa.
Krákan þarna! Hún er hrafn.
Hann er það án vafa.
Svarblár goggur, svarblár haus
svarblátt stél og vængur;
gikkur sá með garg og raus
gæti verið blængur.
Margur furðufuglinn hér
fíflast eins og strákur
ef hann stríðinn þykir þér
þá er fuglinn krákur.
Fuglavísur á degi íslenskrar tungu í Göttingen
Ísaland við lægðarugl
löngum getur rifist.
Kulvís eða feiminn fugl
fær þar aldrei þrifist.
Íslenskan er annað mál,
öllu vænna svæði;
dreymi vængi draumasál
dafnar allt í næði.
Íslenska á undrin spræk
inní gróðurlundum.
Þar á greinum skjór og skræk-
skaði leynast stundum.
Oft í málin krækir klóm
krákan fingralanga
lætur ekki orðin tóm
ein í lofti hanga.
Úr því veður vill í bland
væntingarnar rugla
íslenskan er óskaland
ævintýrafugla.
